De bibliotheek verandert. Of niet? Is het enkel het ‘wat’ ze doen dat verandert maar het ‘waarom’ en ‘hoe’ niet? Ik denk dat laatste. Of ja dat denk ik niet alleen, dat weet ik nu ook zeker. In de kern van het wezen van de bibliotheek is door de decennia heen niet zoveel veranderd. Honderden medewerkers en vrijwilligers willen inwoners helpen om mee te kunnen doen. Met kennis, informatievaardigheden en verbeelding. De informatiedrager is veranderd, het gevoel van verantwoordelijkheid niet.
Sterker nog, de plicht roept misschien wel harder dan ooit. Want de bibliotheek wordt een grote rol toegedicht in thema’s als digitaal burgerschap en laaggeletterdheid. En aan de andere kant draait De Bibliotheek Maas en Peel op 190 vrijwillige professionals een iets minder dan 30 betaalde professionals. Dat is best een uitdaging. Meer naar buiten toe maar binnen wel de zaken op orde hebben. De balans vinden tussen uitnodigend zijn en grenzen stellen. Dat is heel in het kort de uitdaging van de Bibliotheek Maas en Peel de komende jaren. En bij die uitdaging hoort een plan. Beleid noemen we dat dan. Beiden mocht ik op papier zetten voor de Bibliotheek Maas en Peel, gevat in het beleidsverhaal 2024 – 2028. Want voor de bieb schrijf je geen beleidsstuk maar een verhaal natuurlijk. Zou iedereen moeten doen by the way 😉 want een verhaal is veel voorstelbaarder, geeft meer samenhang en betekenis.
Oh ja. En dat beleidsverhaal mocht ik ook nog vertalen. Niet naar het Engels of dialect dat je ook vindt in de bieb maar naar een communicatieve aanpak waarmee de bibliotheek van de gemeenten Beesel en Peel en Maas, leden en niet leden de komende jaren kan uitnodigen. Op debibliotheekmaasenpeel.nl, bij een van hun gastvrije bibliotheken of bij een van de vele activiteiten. Altijd en overal maken ze kennis toegankelijk, bruikbaar en inspirerend. En jij maakt zo kennis met mensen en verhalen, inzichten en ideeën. Zo maakt Bibliotheek Maas en Peel het leven net wat makkelijker én leuker.
Veelzeggende kleine verhalen vormen samen het grote verhaal
Het grote beleidsverhaal komt past tot leven via kleine, concrete verhalen vol beleving en ervaringswijsheid. Én andersom; door veel van die kleine verhalen – microstories – op te halen én te analyseren kun je een beeld vormen van welke thema’s spelen. Welke patronen er zitten in al die verhalen. Die kun je vervolgens weer een plek geven in beleid. Het onderstaande verhaal van een vrijwilliger van de Bibliotheek Maas en Peel is zo’n veelzeggend verhaal.
Vanwege de schaamte wekelijks van Meijel naar een donker Reuvers hoekje
Een natte dinsdagmiddag in Reuver. Een meisje van 8 dartelt de bibliotheek binnen, opa doet moeite om een beetje bij te benen. Het meisje glijdt met haar ogen langs de boeken. De man – een jaar of 70 – staat verstild en glazig naar het rek met de boeken te kijken. “Opa kan niet lezen!” verstoort het meisje de rust in de bibliotheek. En opa? Die breekt. Opeens staat er een man van 70 te huilen in de bibliotheek. Ik loop naar hen toe, bied een glaasje water aan en zoek met hem even een rustig plekje op. ‘Gaat het’? Vraag ik zachtjes. Beetje bij beetje komt de man bij zinnen. Hij vertelt dat hij inderdaad nauwelijks kan lezen. En hoe hij dat zijn werkende leven altijd heeft kunnen verdoezelen. “Ik vul dat formulier thuis wel in.” “Ik ben mijn leesbril vergeten, lees jij dat even voor alsjeblieft.” Zo redde hij het zijn hele leven. Tot nu toe. Het meisje doorbreekt de schaamte. Want opeens heb ik het gehoord. “En nu?” vraag ik. “Eigenlijk zou ik hier best wel hulp bij willen. Maar niet ergens waar bekenden me kunnen zien. Kan ik hier af en toe les komen krijgen? Ik woon in Meijel. Liever ook niet hier trouwens, dat vind ik ook al veel tussen de mensen. Sindsdien spreek ik wekelijks af met de beste man. In een hoekje in De Schakel. Hij komt ervoor uit Meijel. De schaamte is dus groot maar de motivatie blijkbaar ook. Beetje bij beetje zie ik hem vooruitgaan.